दोन सुशब्द
हे लिहणारा मी नाहीच. यातला मी मला कुठेच सापडत नाही. तो नक्की कोण असावा तेही मला माहित नाही. तो येतो पावसाच्या गारांसारखा. त्याच पाणी होण्याआधी पटपट वेचून तोंडात घालाव्यात. त्याच्या गार चवीनं तृप्त होऊन जावं. कविता, कथानक सार पुरवणारा तोच. कथा बांधणं, रंगवणं, अर्थपूर्ण रचनेत ती उमटवणं, वर्णनात्मक अलंकारांची रेलचेल करुन तीची धाटणी करणं, शब्दांच्या कसरतीची तालीम भरवणं, हे सारे नंतरचे खेळ. कथा म्हणजे भर उन्हात प्रतिभेचा पाऊस. तो कधीही सांगून यायचा नाही अगदी लेखकालाही नाही. एक एक शब्द म्हणजे कथेचा इंद्रधनुष्य. त्यातला सफेद रंग म्हणजे त्या कथेचा भाव, तो दिसण्यापेक्षा त्याचं जाणवण महत्त्वाचं. तो नसेल तर इंद्रधनुष्य अपूर्णच. त्यानंतर ती कथा कागदावर उतरवणं म्हणजे कंटाळवाण काम, 'नाकापेक्षा मोती जड'. पण मोती मिरवायचा असेल तर नथ घालायलाच हवी. मला कितपत गारा वेचता आल्या ठाऊक नाही, शब्दांचा इंद्रधनुष्य साधला असेल नसेल माहित नाही, पण पाऊस मात्र नक्की येऊन गेला. त्याचा थंडावा, ओलावा आणि सफेद रंग तुम्हाला अनुभवास देण्याचा हा पहिलाच छोटासा प्रयत्न.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा